Het Geef-Elfje

‘Hoe kan dit nu? Ik heb zo veel moeite gedaan en ik krijg er zelfs geen dank je wel voor terug!’

een verzuchting die velen onder ons hebben. Zo ook het personage in mijn verhaal. Hier komt het mooie stuk. Lees en leef mee…

Het geef-Elfje gaf elke dag het beste van zichzelf. Zelfs het allerbeste. Alles wat ze had, alles wat ze graag deed, alles wat ze bezat, gaf ze weg. Alles, als toch maar iemand haar erkenning zou geven. Als toch maar het onmogelijke waarheid kon zijn: dat iedereen haar graag zou zien. Ze voelde dat mensen anders in elkaar zaten en ging naar de mensenwereld om daar een kijkje te nemen. Wie weet kon het haar inspireren…

Aangekomen op de mensenwereld, duurde het even vooraleer ze gewend was. Het ging veel sneller, competitiever en harder dan in haar wereld. Toch hield ze vol en na enkele weken zag ze iemand die ze wilde volgen. Ze merkte dat het een belangrijke man was. Directeur van een groot bedrijf met grote winsten. Velen werkten voor hem en hij moest dagelijks moeilijke en harde beslissingen nemen om zichzelf en zijn bedrijf staande te houden. Het viel hem vooral zwaar als hij mensen moest laten gaan, omdat ze niet langer trouw waren aan wie ze waren binnen zijn bedrijf. Hij kon enkel toekijken hoe regelmatig mensen zichzelf verloren hoewel ze zo goed bij het bedrijf pasten.

Plots besefte het Elfje iets. Hij deed het om van zijn Raad van Bestuur (moeilijke woorden voor andere belangrijke mensen die beslisten over de toekomst van het bedrijf) toch maar tevreden te stellen. Mensen waren net hetzelfde als zij! Ze zochten ook goedkeuring, bevestiging, erkenning. Misschien dreven ze het niet zo ver dat iedereen hen graag moest zien: sommigen waren selectief in wie ze wilden behagen, anderen waren selectief in het gevoel dat ze graag terugkregen. Toch hadden ze allemaal één ding gemeen: ze deden niet iets omdat ze het graag deden, maar omdat ze er iets voor terug wilden!

Met een grote glimlach keerde het geef-Elfje terug naar haar wereld. Ze vloog meteen naar de Oudsten en vroeg haar te laten inslapen. Na veel argumenten voldeden de Oudsten aan haar verzoek. Toen ze ontwaakte, vloog ze met glinsterende vleugels naar buiten. Elfen die haar snoetje herkenden, vroegen haar meteen gunsten. Als het haar blij maakte, stemde ze toe. Als het haar geen energie gaf, weigerde ze. Het geef-Elfje was een geluks-Elfje geworden.