Weg van de wereld

Al wat hard is zal een Elf schaden

hard geluid, gemene woorden, fel licht

enkel zuivere pure liefde in alle daden

tovert een glimlach op ons gezicht

Felle prikkels zorgen voor pijn

dan kruipen we weg, een stukje van ons gaat dood

de wereld van mensen laat ons nooit onszelf zijn

dus verschuilen we pijn, tranen en ademnood

Liever nog eenzaam en dagen alleen

dan marteling van een wereld zo scherp als een mes

ook al gaan snikken door merg en been

nooit springt er iemand voor ons in de bres

Hebben we eindelijk iemand gevonden

honger gestild van aanraking op huid

zijn we toch nog dagelijks verplicht gebonden

aan de hel van te veel, te fel en te luid

Een bloem die verwelkt, een kaars die dooft

pas na maanden wordt het opgemerkt

geen lid van het mensdom dat ooit gelooft

dat ze zelf alle Elven de dood in hebben gewerkt

De ironie dat we ons niet aan hoeven te passen

is hypocriet als je erover denkt

als mensen zouden luisteren naar andere rassen

is de enige drank puur geluk dat men schenkt

Een Elf mag niet boos zijn, wel lief en zacht

liefst nog met vleugels en rokje te kort

niemand geeft een moer om onze stille kracht

die taant en dagelijks stiller wordt

Hoe kan het ook anders, ze kennen ons niet

al wat mens niet kent maakt hij kapot

het jammere dat niemand daarbij ziet

is dat hij eigenlijk zichzelf bedot

Als mens onze zachtheid zou omarmen

in plaats van zijn macht, vertoon en moord

zouden we innerlijk zeer veel verwarmen

werd nooit nog een harmonie verstoord

Laat mij nu de zachtheid de wereld in dragen

als tegengif voor bruut geweld

je hoeft het mij zelfs niet te vragen

graag ben ik dagelijks een kleine held

Wat zou ik graag jullie gezichten zien

wanneer je zou beseffen wat je hebt gedaan

voor elk woord heeft een Elf er tien

die, als je’t zou voelen, versteld zou doen staan